Back to school

Mr. Shopkeeper, do you have Nepalese knife? Dat is een van de meer eigenaardige zinnetjes in het boekje met handig Nepalees voor beginners dat we gisteren kregen uitgereikt op onze eerste lesdag. We zaten al om negen uur 's ochtends in 1902, een restaurant met aziatische tuin bij ons hotel om de hoek. Eerst kregen we ontbijt (aardappels, fried rice, chapati, boontjes enzovoort) en daarna gaf Bharat, de vrijwilligerscoördinator van Cross Borders, ons een introductie over de lokaties waar CB werkt en over de doelstellingen van de organisatie. Daarna kwamen de do's en dont's van het vrijwilligerschap aan bod. De dont's zijn het interessants, cultureel gezien. Niet met een vinger wijzen. Kinderen niet op hun hoofd aanraken. Niet over iemands benen stappen. Niemand met je voeten aanraken. Niets met je linkerhand aangeven. Dat laatste vergeet ik nog voortdurend als ik iets afreken maar ik geloof niet dat iemand er aanstoot aan neemt.
De Nepalese les die we 's middags kregen was erg nuttig, al liep bij de meesten na een uurtje het hoofd al om. Ik was blij dat ik thuis al wat voorwerk had gedaan; merkte dat ik de basis al aardig beheers. Maar dat van dat mes ga ik voorlopig niet uit mijn hoofd leren. Ik hoef geen Nepalees mes. Hoewel, misschien begrijp ik over een tijdje opeens waar ik zo'n ding voor nodig zou kunnen hebben en de reden waarom deze zin in het boekje staat. Een heleboel andere zinnen waren wel handig om nu al te kennen; Volg me niet! Dat heb ik niet nodig! Erg handig hier in Thamel, waar we voortdurend aangeklampt worden met allerlei toeristische rommel. Tijgerbalsem of Nepalese messen bijvoorbeeld. Eén zin heb ik meteen in gebruik genomen toen we in de pauze na de eerste les Nepalees geld gingen pinnen bij een ATM. De bewaker vroeg in het Nepalees uit welk land kwamen. Mijn antwoord, Mero desh Holland ho, deed hem prompt in de houding springen en salueren. Holland, veerie good!
Vandaag hadden we weer les, van Hedda, de Nederlandse coördinator van Stichting Veldwerk. Ze vertelde in de ochtend het een en ander over ons werk hier en over de Nepalese cultuur. Het Nepalese schoolsysteem werd doorgenomen en daarna kwam het spannendste deel: de proefles. Die hield in dat we om de beurt, na een korte voorbereiding, in het Engels een onderwerp moesten bespreken alsof we al voor de klas stonden. Ik kreeg het op slag Spaans benauwd want hoewel ik de TEFL-cursus op internet braaf (bijna) voltooid heb, is mijn praktische leservaring nul. Inge, een doorgewinterde onderwijzeres, beet het spits af en maakte er meteen een showtje van. Dat maakte het nog enger om zelf voor de 'klas' te gaan staan. Mijn thema was kleuren en ik zat in eerste instantie met de handen in het haar maar met behulp van wat kledingstukken en kleurige bloemen die op het terras in potten stonden lukte het me uiteindelijk om een aardig interactieve en visuele les te geven. Wat een opluchting! Ik, die de mondelinge tentamens tijdens mijn studie met veel herhalingen ben doorgestruikeld, die altijd een boei kreeg bij elke spreekbeurt, stond hier (al zeg ik het zelf) mijn verhaal te doen alsof ik het al jaren doe. Dit mag verwaand klinken maar ik was vooral nogal verbaasd hoe makkelijk het me af ging. Heb ik mijn nieuwe roeping gevonden of is het daarvoor nog te vroeg? Niet te hard van stapel lopen maar. Dit was immers pas dag nul en mijn leerlingen waren mijn welwillende groepsgenoten. Maar toch, watch this space, zou ik zeggen.

Morgen gaan we voor drie dagen naar Barhabise, mijn toekomstige werkplek. Het werk start pas later, eerst gaan we een minitrekking doen en raften. En Martijn gaat als enige bungeejumpen. Ik zou nog uren kunnen vertellen over wat ik al allemaal gezien en meegemaakt heb, maar morgen moeten we om zes uur op en ik moet mijn tas nog inpakken. Dus voor nu shubharaatri, en morgen gezond weer op.