Bhaktapur, Kathmandu en Patan waren in de Middeleeuwen drie onafhankelijke stadstaten, koninkrijkjes die voortdurend met elkaar wedijverden. Je ziet dat nog aan de Durbars, de paleis- en tempelcomplexen die elke stad bouwde om de andere twee mee naar de kroon te steken. Naar Patan ben ik laatst al een keer met Inge geweest. Dat was ook prachtig, maar Bhaktapur wint het toch als het gaat om sfeer en authenticiteit.
We waren amper de stadspoort door of een Nepalees sprak ons aan. Ik schiet dan meteen in de afweer: néé, ik hoef geen gids! Maar deze jongen was net even anders: hij sprak ons aan in het Nederlands.
Dat is hier wel zó ongewoon dat we niet meteen wegliepen, toch een beetje nieuwsgierig geworden. Hij had een paar jaar terug een zekere Marion uit Groningen ontmoet, vertelde hij, en die had hem de raad gegeven alle Nederlanders die hij kon vinden aan te klampen voor een praatje, zodat hij zijn Nederlands kon oefenen. Waarom hij dat zo graag wilde bleef een beetje in het vage. Misschien omdat hij een toekomst in Nederland droomde met Marion?
Hij was ook al een weekje bij haar op bezoek geweest. Niet alleen Groningen zelf had hij bezocht maar ook Amsterdam, en als klap op de vuurpijl de TT in Assen. De namen van het koningshuis kon hij zo opdreunen, net als de acht grootste steden van Nederland. Zijn Nederlands was griezelig goed - althans voor een Nepalees die beweerde maar een weekje les te hebben gehad en het verder te moeten hebben van gesprekjes met mensen zoals wij.
Hij vroeg of hij met ons mocht oplopen, om te oefenen. Dat mocht, en hij wist best het een en ander over Bhaktapur. Maar na een tijdje had ik wel weer zin om gewoon een beetje te lopen en te kijken, foto's te maken. Dat snapte hij best, even goeie vrienden. En zonder ook maar een spoor van het gebruikelijke aandringen, geld vragen en marchanderen verdween hij in de massa, op zoek naar andere kaaskoppen om zijn Nederlands op uit te proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten