This is Nepal

Kreeg vandaag al een mail van iemand die me welkom thuis wenste. En iemand anders wenste me een goeie reis naar Tibet. Niemand weet meer waar ik uithang, kennelijk. Een week geleden wist ik zelf ook nog niet dat ik nu weer hier in Kathmandu zou zitten. Ik zou immers naar Tibet. Maar plannen maken, zeker voor de lange termijn, is hier bijna vragen om teleurstelling. En alle onvoorziene toestanden die alles in de war schoppen worden afgedaan met dezelfde, inmiddels irritante dooddoener: This is Nepal.
Het visum voor Tibet kreeg ik afgelopen vrijdag. Helaas hoorden we diezelfde middag dat het feest niet doorging, er was erg veel sneeuw gevallen en de weg naar Lhasa zat dicht. De Tibet-reizen waren voor de hele week afgeblazen. Een flinke domper, ik had graag in mijn laatste twee weken hier nog even echt op 'vakantie' gewild en Tibet is al jaren een wensbestemming.
Zondag ben ik bij wijze van alternatief uitstapje dan maar met Lisa, Inge en Martijn naar Patlé in de provincie Dhading afgereisd. Was door al Lisa's verhalen best nieuwsgierig naar haar werkplek van de afgelopen maanden. Een klein, afgelegen bergdorp waarnaar het zo'n 3 uur bussen en daarna 2,5 uur bergop lopen was. Vanmiddag zijn we teruggekomen en nu strekt zich nog zo'n anderhalve week voor me uit voordat ik naar huis ga. Heb nog geen idee hoe ik al die dagen ga vullen. Daar komt bij dat mijn groepsgenoten komend weekend stuk voor stuk hetzij naar huis, hetzij naar andere bestemmingen vertrekken. Vanaf maandag ben ik dus alleen in Kathmandu. Toch een beetje raar, na al die tijd die we samen hebben doorgebracht. Morgen maar eens een voorzichtig plannetje maken voor mijn laatste dagen hier.

O ja, tussendoor heb ik ook nog een middagje geklommen bij de klimmuur hier in Kathmandu. Die viel alles mee, met aardige routes tussen 5a en 7c. Het zag er allemaal redelijk betrouwbaar uit, ze hadden klimschoentjes in mijn maat en zelfs nagelnieuwe klimgordels. Alleen was een van de touwen helemaal aan gort. De jongen van de klimmuur gaf me gelijk, het touw was slecht en ja, dat was inderdaad gevaarlijk, maar hij kon er ook niks aan doen. Zijn baas vertikt het om nieuwe touwen te kopen. Wie hier klimt moet zelf maar bepalen of hij het risico nemen wil. Gelukkig waren de andere touwen prima en bleven er voor ons genoeg routes over. Het was leuk om weer even te klimmen, al voelden mijn spieren na drie maanden wel een beetje roestig. En dat ene verrotte touw hebben we verder maar gemeden.