Sinds een tijdje wonen er in het huis nog wat extra mensen van wie we niet precies de familiebanden met Bhupendra doorgronden. Overdag past meestal een oude vrouw op Bhupendra's dochtertje; ze draagt standaard een rode sari en een ijsmuts. Haar noemt hij grandmother. Vorige week, toen Inge hier alleen was, is er ook nog een dementerende opa bij gekomen die gezellig naast onze wc ging poepen. Verder lopen er regelmatig nog wat andere mannen en vrouwen rond: broers, zussen, wie zal het zeggen. Een van de vrouwen (wij denken Bhupendra's echtgenote) gaat al wekenlang iedere ochtend luidruchtig en langdurig over haar nek, we denken dat ze zwanger is. Weer gezinsuitbreiding dus.
Klokke zeven uur gingen we naar boven, ietwat opgedoft in onze kurta's en met een dikke reep chocola als presentje. Opeens leken al die vage mensen die hier wonen toch allemaal tot hetzelfde huishouden te behoren want ze zaten ons met zijn allen op te wachten. We mochten gaan zitten aan de keukentafel met gebloemd plastic tafelkleed en er werden meteen, zonder veel plichtplegingen, grote borden rijst voor ons opgeschept. We hadden de vrouwen al uren bezig gehoord met potten en pannen, maar zij schoven niet bij ons aan. We hebben ze de hele avond niet gesproken. Het is hier gebruikelijk dat de vrouwen koken, waarna de mannen eten. Pas als die laatsten klaar zijn, eten de vrouwen. Wij waren gasten, dus werd er voor ons een uitzondering gemaakt. Bhupendra kwam pas bij ons aan tafel zitten toen wij onze daal baath met allerlei extra's al hadden gekregen. De leraar van de primary school die ook al in ons huis woont, schoof eveneens aan. We weten nog altijd niet hoe hij heet, hij spreekt nauwelijks Engels. Hij had het dochtertje van Bhupendra op schoot en voerde haar rijst. Ze had amper tijd om haar mond open te doen, zó bleef ze naar ons staren. Grootmoeder en een van de andere vrouwen stonden ook naar ons te kijken en te wachten tot we uitgegeten waren. Als je hier extra groente of iets anders wilt, komen ze dat met een grote lepel op je bord kwakken.
Bhupendra was ons 's middags nog komen vragen of we vlees aten en ze bleken nu bij de daal baath speciaal voor ons kip te hebben klaargemaakt. Heel lekker, alleen jammer dat ze alle botten erin laten zitten en mee doormidden hakken. Wij probeerden de botjes eruit te vissen maar het is kennelijk de bedoeling dat je álles opeet. Bhupendra en de leraar zaten lekker luidruchtig te knagen en te kraken en hadden na afloop geen splintertje bot meer op hun bord liggen.
Bhupendra houdt ons op andere dagen soms langer aan de praat dan ons lief is maar nu waren wij eens degenen die het gesprek gaande moesten houden. Komen eten is hier letterlijk komen eten, beschaafde conversatie hoort daar niet bij. Het is evenmin de bedoeling dat je na de maaltijd nog lang blijft hangen. Nadat Bhupendra eigenhandig een appeltje voor ons geschild had als dessert en een kopje oploskoffie had gezet voor Inge, begon hij op zijn horloge te kijken en geluiden te maken die erop duidden het tijd was om te gaan. Het was half negen, ik had het idee dat we al veel langer waren blijven zitten dan betamelijk was.
Terug in onze kamer hadden we het ijskoud en we waren ook nog vergeten oudejaarssnacks te kopen. Met een handvol Nutrine Chocolaty Eclairs en de twee megaflessen Tuborg-bier die we 's middags bij de tiffinman hadden gekocht, hebben we het ternauwernood tot twaalf uur uitgezeten. Beetje internetten, beetje lezen. Gelukkig was er nu eens geen stroomstoring, anders hadden we er al veel eerder de brui aan gegeven. Na de wederzijdse nieuwjaarswensen zijn we gauw in onze bedden gekropen en na wat sms'jes aan het thuisfront in slaap gevallen. Happy New Year!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten