Fietsles

Soms is het allemaal heel simpel. De kinderen van Mero Niwas kunnen gebiologeerd kijken hoe ik mijn donsjas uit zijn eigen jaszak tover en hem er vervolgens weer hocus pocus pilatus pas in terug prop. Je geeft ze een pot met plastic kralen en ze staan er wel een half uur lang bewonderend in te graaien, oh en ah roepend bij alles dat net iets harder glimt dan de rest.

Vandaag waren ze vrij van school, tijd dus voor het uitvoeren van een plannetje waar Inge en ik al een tijd mee rondliepen. In het dorp kun je fietsen huren, al met al maar een stuk of tien, heel erg krakkemikkig en geen twee zijn hetzelfde. Het kost dertig cent per uur; soms rijden opgeschoten jongetjes met z'n drieën tegelijk op zo'n ding door het dorp. Onze kinderen kijken ze dan verlangend na. Ze vinden fietsen heel stoer maar zelf hebben ze er geen en de meesten kunnen niet eens fietsen.
We hebben vanochtend drie fietsen gehuurd, in verschillende maten, en zijn toen met zijn allen naar het vlakke terreintje naast de Sun Khosi School gelopen. Daar konden we mooi oefenen zonder door een bus of vrachtwagen geschept te worden.

Sommigen kregen het al snel een beetje onder de knie, maar ik denk dat Inge en ik morgen wel allebei spierpijn zullen hebben van het rechtop houden van zwabberende kinderfietsjes. Het nieuwe brilletje van Kritan moest steeds af als hij aan de beurt was. Zijn moeder vermoordt hem als er iets mee gebeurt. Rajesh was de enige die al echt kon fietsen. Hij heeft met alle meiden om beurten voorop rondjes gereden. Ze gilden het uit.

Halverwege de middag was het feest voorbij, de kinderen waren helemaal afgepeigerd en wij ook. Dus hebben we nog maar een keer dezelfde DVD met ze gekeken die Inge vorige week voor ze had meegenomen: Highschool Musical, een commerciële draak van de bovenste plank. Maar de kinderen vonden hem ook de tweede keer weer prachtig, al hoefde Suraj deze keer niet meer te huilen omdat het einde zo romantisch was.