Na een hopelijk laatste gang naar de kliniek gisterenochtend had ik om 1 uur afgesproken met Jit. Hij had me op kerstavond gesms't om te laten weten dat hij in de stad was. Ik heb hem uitgenodigd om eerste kerstdag met me naar Bouddha te gaan, de grote witte stoepa aan de rand van de stad die een oase van rust is in de grotestadsdrukte. Het was zonnig en warm. We hebben twee rondjes om de stoepa gelopen, af en toe een rijtje gebedswielen in beweging zettend, en gepraat over van alles en nog wat. Ik had chocoladecroissants gekocht bij de Hot Breads en die hebben we lekker in de zon zitten opeten. Een Russisch stel maakte op mijn verzoek een foto van ons tweeën: kansloos, tegen de zon in, met heel veel spierwitte omgeving en wij twee kleine zwarte poppetjes daarin.
We hebben een tijdje heerlijk op het dakterras van Heavenly View gezeten, uitkijkend over het plein met de stoepa, samen met Inge, Lisa en Martijn, die op huurfietsen het Kathmandese verkeer hadden getrotseerd om hier te komen.
Met Jit heb ik daarna de thankaschool op de eerste verdieping bezocht. Hij zei dat het een goeie was (in Thamel wordt alleen maar nep verkocht). Thanka's zijn zeer gedetailleerde, op bewerkte katoen geschilderde boeddhistische voorstellingen. Er zijn werken van leerlingen, wat grover geschilderd, en meer verfijnde, gemaakt door meesters. De details in de duurste varianten worden geschilderd met penselen met maar één haar en de kunstenaar werkt soms maanden aan één voorstelling.
Een lief jong joch, dat beweerde zelf ook thankaschilder te zijn, liet me een paar heel mooie exemplaren zien en vertelde er zo charmant bij dat hij me al gauw had ingepakt. Dat gaf niks; ik had me voor vertrek uit Nederland al voorgenomen deze keer een thanka te kopen en het moest er dan nu maar van komen. Ik kreeg een 'Life of the Buddha' te zien in een leerling- en een meesteruitvoering. En een loepje om goed de verschillen te kunnen zien. Dat loepje was niet nodig, het verschil was overduidelijk en de verkooptruc werkte ook zó wel. De meestervariant was schitterend en ik had eigenlijk al besloten hem te kopen toen de jongen nog met een paar mandala's aankwam, kleiner en waarschijnlijk goedkoper. Ook mooi, maar ze haalden het niet bij mijn eerste keus. Die kostte omgerekend 175 euro, ik vroeg om een lagere prijs waar ik happy van zou worden en de jongen kwam glimlachend met 160. Het had ongetwijfeld nog goedkoper gekund, maar ik krijg een sik van dat eeuwige afdingen hier dus ik heb het daarbij gelaten.
In de taxi op de terugweg, licht beschaamd om mijn gesmijt met geld, heb ik Jit gevraagd wat ik doen kan om zijn school te helpen. Die gaat dan wel fuseren binnenkort, maar dat betekent niet dat er dan ook meer spullen voor de leerlingen zullen komen. Het inkrimpen is uit nood geboren en er zijn weinig reserves. Schriften, pennen, potloden, gummen, dat soort dingen zou fijn zijn, zei Jit. Er zijn 74 kinderen, de genoemde spullen kosten hier haast niks, dus dit lijkt me wel weer een mooi doel om wat van het ingezamelde bedrag aan te besteden. Morgen of overmorgen ga ik met Jit's broer Rabi hier in de stad inkopen doen (Jit moest vandaag al weer terug naar zijn dorp). Rabi zorgt dan dat het pakket bij Jit in Thulo Parsel terechtkomt.
Het was een erg gezellige middag geweest, maar toen ik weer bij het appartement aankwam was ik bekaf. Het was nog nét iets te veel van het goeie, denk ik; ben duidelijk nog niet helemaal de oude. En 's avonds hadden we ook nog met alle vrijwilligers gereserveerd in de Garden of Dreams voor het kerstdiner. De afspraak was om met alle vrouwen in kurta te gaan, de mannen met een topi op (zo'n gek Nepalees hoedje). Alleen stonden mijn leren slippers nog in Barhabise, dus moest ik op mijn bergschoenen. Maar ach, het was donker en de anderen liepen ook niet op het meest geëigende schoeisel.
De Garden of Dreams is een prachtige tuin; je betaalt entree om er te mogen rondlopen, ongeacht of je er ook iets komt eten of drinken. Nu was het avond, de palmen, klassieke gebouwen en waterpartijen waren prachtig verlicht. We aten in zo'n spierwit gebouw, recent gerenoveerd en nog strak in de verf. Het eten was zeer matig, zeker gezien de prijs, maar de menukaart bevatte bij hoge uitzondering amper spelfouten en de sfeer was prima. Rene van Stichting Veldwerk en Sunita waren er ook, Rene heeft verschrikkelijk zitten kankeren op alles wat Nepalees is. Zijn geplande bezoek aan Nederland voor de Kerst was er door allerlei gedoe in Hamro Gaun bij ingeschoten en hij was duidelijk toe aan zijn ook al geplande maandje rust in Thailand. Had zijn kop gestoten en amper geslapen door de kou en het vocht in zijn erbarmelijke kamer, er kwam al dagen geen water uit de kraan, hij was op de motor vanuit Sankhu haast gestikt in het stof want had in het donker met open vizier moeten rijden etcetera etcetera. Ik heb hem gevraagd hoe het mogelijk is dat hij het hier al twaalf jaar uithoudt. Hij begreep het zelf ook niet, was het antwoord. Toen hij eenmaal klaar was met foeteren op Nepal nam hij uitgebreid de tijd om naar mijn tyfusverhaal te vragen.
Een paar mensen uit de groep zijn na het diner nog wild uit geweest. Ik heb een klein roze slaappilletje genomen (gisteren van de dokter gekregen) en heb de hele nacht heerlijk geslapen. De dokter ziet er geen probleem in als ik over twee weken naar Tibet ga. Een trekking leek hem evenmin onmogelijk maar daar voel ik me nog niet fit genoeg voor. Martijn gaat 7 januari naar Tibet, een georganiseerde trip van acht dagen. Lisa is vorige week geweest en kwam gloeiend van enthousiasme terug. Maar haar verhalen stemden me ook triest: de Chinezen zijn in rap tempo alles was typisch Tibetaans is aan het vernietigen en de censuur is alomtegenwoordig. Ik denk dat ik de 7e met Martijn mee ga. Voor het oude Tibet helemáál verdwenen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten