De kinderen van Mero Niwas eten iedere dag daal baat, 's ochtends en 's avonds. Als lunch krijgen ze vaak een pak flauwe koekjes mee naar school, of een zakje droge noedels. Wij eten de daal baat met ze mee en gek genoeg ben ik het nog steeds niet zat, zo iedere dag hetzelfde. Ik had het zelfs een beetje gemist na onze trip naar Chitwan en Kathmandu.
Toch wilden we de kinderen graag eens wat anders laten proeven. Al een week of wat geleden hebben Inge en ik in de stad wat spullen gekocht waarmee we een keer een lunch wilden organiseren van dingen die ze nog nooit gegeten hebben: Boterhammen met pindakaas, chocopasta en jam. En wentelteefjes. De chocopasta kost hier wel een fortuin maar vooruit, voor die ene keer kon het best.
Vanochtend hebben we Rajesh, de oudste jongen, meegevraagd naar het dorp om eieren en melk met ons te gaan kopen. En, bij gebrek aan beter, voorverpakt brood van dubieuze versheid dat er niet al te smakelijk uitzag. De melk trek je hier niet zomaar uit het koelvak van de AH, daarvoor moesten we naar een 'dairy' aan de andere kant van het dorp. We moesten een hele tijd buiten wachten terwijl een mannetje binnen de melk voor ons ging halen. Uiteindelijk kwam hij tevoorschijn met drie plastic zakjes lauwe melk, dichtgebonden met een elastiekje. Misschien kwam de melk wel recht uit de koe maar de hele procedure speelde zich achter gesloten deuren af, dus wie zal het zeggen. Je kunt je hier sowieso maar beter niet afvragen hoe het voedsel dat je op je bord krijgt bewaard en bereid is. Tegenover de dairy zat een groepje mensen verwoed op het bloederige karkas van een koe in te hakken, gewoon aan de straat. De kaak met tanden lag nog tussen de hompen vlees te blinken.
Op weg naar huis zijn we in ons straatje nog even bij het brillenwinkeltje langsgegaan. Kritan moest daar vandaag met zijn moeder naartoe voor een oogmeting en we kwamen ze daar toevallig tegen. Ik weet zeker dat Rajesh ook een bril nodig heeft maar hoe vaak Inge en ik dat ook al voorzichtig bij Bhimsen hebben aangekaart, hij doet niets. Rene van Stichting Veldwerk heeft me verteld dat er budget zou moeten zijn. Ik zou zelf een bril voor Rajesh betalen als er echt geen geld was, maar daarvan ben ik niet overtuigd; onlangs is er ook internet aangeschaft en de enige die er gebruik van maakt is Bhimsen. Als daar geld voor is, moet het met die bril ook wel lukken. Met de meting van de opticiën in de hand kan ik de druk op Bhimsen opvoeren. Als er budget is, is het zijn taak te zorgen dat er een bril komt; als ik die betaal (en veel kost het niet), komt hij er veel te gemakkelijk vanaf.
Een oogmeting bleek maar honderd roepie te kosten (1 euro) en ik heb Rajesh meteen aangemeld. Zijn ogen waren nog nooit gemeten, ook al knijpt hij overduidelijk en moet hij ver voorover buigen om de UNO-kaarten te kunnen zien. De opticiën nam de tijd voor zijn meting en vatte toen hij weer achter zijn gordijn vandaan kwam de toestand van Rajesh' ogen bondig samen: 'No vision.' De jongen blijkt aan beide ogen -2,5 te hebben. Hij kan op school het bord zeer zeker niet lezen.
Tegen lunchtijd zijn we begonnen met het maken van de wentelteefjes. Rajesh wilde wel helpen, die houdt van koken. Dat 'koken' stelde in dit geval natuurlijk niet veel voor, wentelteefjes maken kan een kind. Maar de pannen die we tot onze beschikking hadden maakten het toch nog een hele toer. Van de ene was de steel los, zodat het hele ding telkens omkiepte, en de andere hád niet eens steel. Geen idee hoe de aunties zich daarmee redden. Auntie Mahadevi stond er aanvankelijk fronsend bij terwijl wij stonden te kliederen. Ze vond het maar niks. De meeste kinderen, die even nieuwsgierig hadden staan kijken, waren al nergens meer te bekennen. En Rajesh deed erg zijn best om ons te helpen maar had er zo te zien ook al niet veel fiducie meer in. Na wat geworstel met het falende keukengerei lukte het ons gelukkig toch nog om acceptabele wentelteefjes te bakken en ze waren nog lekker ook. We probeerden de kinderen ermee te lokken maar ze bleven sceptisch kijken. Een paar wilden ze niet eten omdat er ei in zat en zij vegetariër zijn. Govinda was geloof ik zelfs bang om in ons eten op kuikentjes te stuiten. Het beloofde allemaal weinig goeds en we zagen onze lunch al bijna op een mislukking uitdraaien.
Na wat aandringen durfden een paar kinderen te proeven. Mmm, toch wel lekker! En dan hadden ze nog niet eens al het andere speciale beleg geproefd! Toen we van het brood eenmaal een enorme stapel toast hadden gemaakt en iedereen bij elkaar getrommeld (een paar zaten nog buiten in een boom), barstte een waar pindakaas-, jam- en chocopastafestijn los. Iedereen dromde om de tafel heen waar wij met de achterkant van een lepel (messen zijn er niet) toast smeerden met al het lekkers. Telkens werden er handen uitgestoken voor meer. Er zijn acht broden doorheen gegaan. Vooral de jam (Hero!) en de chocopasta vielen zeer in de smaak en gingen schoon op. De potten werden toen het brood op was zo ver mogelijk uitgelikt. Auntie Mahadevi had de middag van haar leven; telkens als ze een boterham voor iemand gesmeerd had, ging de volgende hap in haar eigen mond en van de wentelteefjes verdwenen er ook heel wat in haar plakkerige knuist.
De ranja die Inge uit Nederland heeft meegenomen vonden ze maar raar smaken, een beetje medicinaal. Rood water, noemde Rajesh het.
Na de lunch was Bhimsen er opeens weer, terug van een nachtje bij zijn moeder. De onafscheidelijke vriend wiens naam we niet weten was meegekomen. Een leuke jongen om te zien maar als hij zijn mond opendoet komt daar een schrille, hoge piepstem uit. Hij zegt dan ook niet veel; ik denk dat er iets mis is met zijn stembanden. De kinderen maakt het niet uit, ze vinden hem aardig, hij brengt soms snoep mee en hij voetbalt wel eens met ze.
Nadat ze enthousiast verslag hadden gedaan van hun lunch ('de chocopasta zat van hier tot hier') zijn we met de kinderen naar het veld gegaan. Ze hebben nog een paar uur fanatiek gevoetbald, tot het donker werd en ze allemaal bezweet en met rode koppen rondliepen. Zelfs Bhimsen en zijn vriend trapten aan het eind nog een balletje mee.
Weer thuis, toen het tijd was voor de meditatie, was Bhimsen alweer vertrokken, maar een paar van de oudere kinderen nemen inmiddels het voortouw en manen iedereen tot stilte. Vandaag was dat niet moeilijk, iedereen was afgepeigerd. Na het volkslied hebben we ook nog even gezongen voor Suraj, die 13 werd, en hem een klein cadeautje gegeven. Hij wist al lang wat erin zat, net zo'n plastic helikoptertje als we aan Ishor en Rajan hebben gegeven, maar straalde toch van oor tot oor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten