Zon en maan (en misschien binnenkort een bril, deel 2)

De maan komt iedere heldere avond tegen achten achter de berg uit piepen. En na zo'n heldere nacht hopen we steeds op een mooie, zonnige dag, maar de afgelopen twee ochtenden waren echt steenkoud. Het duurt zeker tot een uur of 11 voordat de zon tevoorschijn komt en het buiten een beetje uit te houden is. De kinderen eten nog steeds op het plaatsje achter het huis, in de open lucht. Ze staan 's ochtends net als wij te rillen - O miss, it is so much cold today! - maar er is in de keuken niet genoeg plaats voor iedereen. Die zou er wel zijn als eindelijk de kapotte bank vervangen zou worden maar dat is, zoals elke noodzakelijke aanschaf, een proces van maanden. Sommigen maakt het niks uit, Binda zit nog rustig buiten met blote armen terwijl de stoomwolkjes uit onze monden komen en ook de oudere jongens vinden binnen zitten omdat het koud is niet stoer. Maar er komen wel steeds meer mutsen en handschoenen en sjaals tevoorschijn. We hopen maar dat het niet veel kouder wordt want binnen is het inmiddels ook niet meer al te aangenaam.

Zaterdagavond waren we getuige van een volledige maansverduistering.

Hier is hij al bijna weg.

De krant had de volgende dag iets betere foto's.

Zondagavond hebben de kinderen 's avonds achter het huis een fikkie gestookt. Lekker warm. Al hielden wij ons hart vast voor hun synthetische jacks en trainingsbroeken die akelig dicht bij de vlammen kwamen.

's Avonds heb ik bij Bhimsen weer de bril voor Rajesh aangekaart. Ik heb hem het recept van de opticiën laten zien en hij reageerde heel begaan. Ja, een bril was inderdaad nodig. 'Is er budget voor brillen?' vroeg ik quasi onnozel. Nee, was het antwoord, daar is geen budget voor. En er is nu geen geld, ik zal het van het salaris af moeten houden. Wiens salaris zei hij er niet bij maar hij keek heel getroubleerd. En hij verzekerde me dat hij het nog deze week zou regelen.
De volgende middag zagen Inge en ik Bhimsen lopen in het dorp. Hij kwam ons tegemoet, een rood pakketje in zijn hand. Zodra hij ons zag, verdween het achter zijn rug. 'Where are you going?' klonk zijn standaardvraag. Ik dacht eerst dat hij een doos chocola gekocht had, maar na een paar minuten kwam het pakketje onopvallend achter zijn rug vandaan en zag ik dat het een nieuwe mobiel was. Met dat krappe budget valt het dus ook wel weer mee. Bhimsen en zijn mobiel zijn onafscheidelijk: het ding kondigt steevast zijn komst aan doordat hij er altijd muziek op afspeelt. Het is een geluid waar de kinderen helemaal gespitst op zijn.
Later zat hij met zijn nieuwe aankoop in de groene kamer, een paar kinderen hingen om hem heen om te kunnen meekijken op het schermpje. We wisten niet zeker of het zijn oude mobiel was, of de nieuwe. Inge heeft Sirjana langs haar neus weg gevraagd of het een nieuwe telefoon was die Bhimsen daar had, want ze hoorde allemaal nieuwe muziek? Ja, hij was nieuw. Was de oude kapot? Nee, was het antwoord, de oude had Bhimsens vriend Bibek nodig (de jongen met de schrille stem).
Het is een zoveelste incident in een eindeloze reeks. Inge en ik weten natuurlijk niks zeker, maar we hebben keer op keer hetzelfde niet-pluisgevoel. Tijdens de evaluatie hebben we het gedrag van Bhimsen uitgebreid aangekaart bij Bharat maar voor zover we weten worden er nog geen maatregelen genomen. Evenmin weten we in hoeverre Bharat Rene op de hoogte stelt. Maar als Rajesh deze week zijn bril niet krijgt, en reken maar dat ik ga zeuren en zaniken, dan gaat er weer een mail naar Rene. Die bril zal er komen, al is het het laatste wat ik hier doe.