Tweehonderd Nepalezen en één bus

Nog een inhaalstukje.

Donderdag de 29e, al heel vroeg in de ochtend, heeft Bharat ons van ons hotel in Kathmandu opgehaald en naar Ratna Park bus station gebracht. We zouden eindelijk naar Barhabise reizen, een bestemming waar we inmiddels best naar uitgekeken hadden. Ik voelde me niet al te best, was de avond tevoren steeds misselijker geworden en moest er 's nachts twee keer uit om alles wat ik gegeten had er weer uit te gooien. Bharat keek niet minder dan beteuterd toen hij hoorde dat ik ziek was. Het was ook niet het beste moment; de lokale bus waarmee we zouden reizen beloofde erg vol te zijn vanwege tihar. Hij heeft zich erg ingespannen om stoelen voorin voor ons te bemachtigen en zelfs een extra stoel naast de mijne voor mijn plunjezak. Ratna Park is een chaos. Alle bussen staan er kriskras door elkaar en overal lopen mensen te zoeken en te leuren met bagage.

Ik weet niet of we zonder Bharat onze bus gevonden zouden hebben. Hij heeft ons helemaal geïnstalleerd en uitgezwaaid; vlak daarna liep de bus vol mensen tot er geen plekje meer vrij was. Dat dacht ik althans, tot we, bijna de stad uit, keer op keer stopten om nog meer mensen mee te nemen. Afgeladen is nog zwak uitgedrukt. Alle stoelen waren bezet, het gangpad stond stampvol tot pal naast de chauffeur en toen we de politieposten eenmaal voorbij waren gingen de jonge mannen die binnen hadden gestaan op het dak, een stuk of twintig toch zeker, en konden er uiteraard binnen weer nieuwe mensen bij. Mannen, vrouwen, kinderen, stokoude besjes, manden, tassen, balen. Alles werd naar binnen gepropt en nog verder naar binnen gepropt. Al gauw zat ik klemvast in mijn stoel, bedolven onder tassen, kinderen en vrouwen die over mijn plunjezak hingen. Eén lag me zo bijna de hele weg zo'n beetje aan te kijken. Ze had een hard, onvriendelijk gezicht en ik voelde me niet al te behaaglijk onder haar blikken. Na een uur of anderhalf moest ik zo nodig naar de wc dat ik al helemaal zat te bedenken hoe ik onder alle tassen iets zou proberen met een plastic zakje, toen er opeens gestopt werd in de berm. Ik heb me losgescheurd van mijn plek en ben over alles heen naar de deur en naar buiten geklommen. Er stonden alleen mannen buiten te piesen; geen idee wat de vrouwen doen maar ik zag er niet een naar buiten komen om hetzelfde te doen.

We deden een stuk langer over de rit dan normaal. Er staat drie à vier uur voor maar ons kostte het er zeker vijf omdat we alsmaar stopten en er steeds weer geschoven en gepropt moest worden. Dat bleef de hele weg zo doorgaan. Tien eruit, twintig erin, en ook als ik dacht dat er nu echt niets meer bij kon, bleek het toch weer te kunnen. De instappers werden steeds authentieker; vrouwen in hun traditionele rode kleding en boertjes in vuile werkpakken. Eén stokoud mannetje stond wel twintig minuten lang vertederd naar me te kijken door zijn waterige oude oogjes. En ik heb zeker een half uur lang een baby van een jaar of één in mijn nek gehad. Ik moest me schrap zetten om te zorgen dat het kind niet naar beneden viel. Het sliep rustig door alle herrie en gewiebel heen.

Het meest bijzondere van alles was, dat vrijwel iedereen het geprop eerder hilarisch dan vervelend vond en het heel gelaten onderging. Kinderen gaven geen kik, oudjes hingen met een glimlach aan de handvatten. Volgens mij kwamen veel mensen hun dorpsgenoten tegen in de bus, ze stonden gezellig te kouten.
Na een heleboel stops was er een waarbij iedereen begon op te staan, Was dit Bahabise al? Ik herkende niets buiten, behalve opeens het gezicht van Bimsen, de projectcoördinator. Hij is ons voorgegaan naar Mero Niwas - liet mij sjouwen met mijn veel te zware plunjezak terwijl mijn lijf nog steeds aan het morren was. Hij vatte mijn probleem bondig samen: You have too many things.

Over het kinderhuis en de kinderen en onze trip naar de boerderij van Bimsen's ouders zal ik een andere keer vertellen.